Over mij

In 2015 opende dit theehuis de deuren. Voor een klein publiek, een groter publiek, een bekend publiek en onbekend publiek. Een ieder bleek welkom zolang er maar respect was. 

Een veelvoorkomend onderwerp werd epilepsie. Op mijn 9e ben ik gediagnosticeerd met wat later refractaire idiopathisch gegeneraliseerde epilepsie bleek. Een rugzak vol met ervaringen die ik graag open deed om te delen. In 2019 kwam daar mijn PNEA bij. Psychogene Niet-Epilepsie Aanvallen. Een diagnose die ervoor zorgde dat mijn schouders zoveel lichter voelde. En ook daarover schreef ik.

Echter, ik ontgroeide het ziek-zijn-meisje. Ongeloofwaardig maar waar bleek er onder die hersenen vol problemen ook een jonge vrouw te zitten die dromen, wensen en verlangens had. Uiteraard bleef ik chronisch ziek en ben ik dat nog steeds maar ik zette mijn hart open en probeerde te luisteren.

En ik luisterde naar het verlangen. Het verlangen naar liefde, reizen en kinderen. De liefde vond en heb ik, de reizen maak ik en de kinderwens die moest ik laten gaan. 

Mijn theehuisje werd minder paars. Paars is de kleur voor epilepsie. Of tegen epilepsie. Dat vind ik altijd heel verwarrend. Enfin, jullie begrijpen wel wat ik bedoel. En ik schreef minder. Terwijl er zoveel te schrijven viel. Een verloving, een benovatie, een leven... Maar het voelde alsof mijn eigen theehuisje niet meer toegankelijk was voor mijn eigen verhaal. En dat klopte niet natuurlijk. Mijn huis, mijn regels, mijn verhaal. Dus het werd tijd voor verandering. Het werd tijd dat mijn theehuis de groei doormaakte die ik had meegemaakt. Het was tijd dat ook het digitale theehuisje de groei van rups naar vlinder doormaakte.