Op de thee bij Le

Come together

Vanavond was het weer zover. De finale van het jaarlijkse Eurovisiesongfestival. Net als vele anderen zat ik klaar. Na het zien van twee halve finales zat ik ook voor de finale weer klaar op mijn knalrode bank onder mijn fleecedekentje. Want weer of geen weer een dekentje mag altijd.

Hoewel ik net als vele anderen kan genieten van het gezang, de kledij of juist het commentaar geven erop omdat het er zo naast zit. Is er elk jaar iets dat zorgt voor een onzeker gevoel. Dat mij een gevoel geeft dat ik met risico naar de tv zit te kijken die drie avonden in die ene week. Elk jaar wordt de angst en onzekerheid groter. En helaas moest ik deze avond nog voor het einde van de eerste helft afhaken.

Visuals ter ondersteuning van de liedjes worden kleurrijker, aanweziger en bovenal flitsender. Sommige tot op het stroboscopische effect af. En het is juist dat waaraan ik mij mateloos kan storen. Samen met velen anderen. Dat lichtflitsen epilepsieaanvallen opwekken is iets dat genuanc…

Als moeten mogen moet worden, dan mag het wel even stil blijven hier. 
De afgelopen weken heb ik vaak gedacht: goh, ik zou nog eens moeten schrijven. Over mijn hoofd, over mijn bezigheden, over mijn batterij, over de trouw, het huis,... over mij. Gewoon over het leven dat je bij de thee bespreekt. En eerlijk gezegd had ik ondanks het thuis zijn onderwerpen genoeg. Maar bij de gedachte mijn laptop open te moeten klappen, mijn blogaccount te moeten openen en vervolgens op nieuw bericht te moeten klikken was de inspiratie al ver verdwenen. 
Tot nu. De behoefte is er al enkele dagen, dus wellicht moet het nu maar eens op papier. 
Inmiddels ben ik ruim drie maanden ziek thuis. Drie maanden waarin ik 's morgens geen wekker moet zetten om op tijd op het werk te zijn. Drie maanden waarbij mijn week eigenlijk maar enkele vaste waarden heeft. Therapie en Familiehulp. Beiden een zege en een vloek. Een verademing en tegelijkertijd een rede voor vermoeidheid. Maar ze zorgen ervoor dat elke wee…